K. Bochus, "Czarny manuskrypt"

"Czarny manuskrypt" Krzystofa Bochusa to kolejna powieść polskiego autora po którą sięgnęłam w ostatnim czasie. 

"Czarny manuskrypt" ma być mrocznym kryminałem rozgrywającym się w latach 30. na niemieckim Pomorzu. Kwidzynem wstrząsają krwawe morderstwa, których ofiarą padają księża z tej samej parafii, która przy okazji sąsiaduje z...zamkiem krzyżackim. Tropy wiodą również do zamku w Malborku. 

Autor uwodzi nas wizją niezwykłego świata zaludnionego przez fałszywych chrześcijan, piękne kobiety z przeszłości, samobójców, fanatycznych nacjonalistów oraz członków tajemniczego bractwa rojącego o odbudowie wielkiej rzeszy. 

Sięgając po powyższą powieść miałam nadzieję na niezwykłą lekturę, od której nie będę mogła się oderwać, dzięki czemu będę mogła zatracić się w zapomnieniu jeżeli chodzi o swoją szarą codzienność. Bardzo liczyłam na to, że wstrzymam oddech i nie będę mogła go puścić, aż do samego końca. Jednak nie doczekałam się tego uczucia zniecierpliwienia, który towarzyszy mi podczas czytania dobrych kryminałów. W "Czarnym manuskrypcie" rozczarowało mnie to, że po całkiem niezłym starcie dostałam taką powieść obyczajową...

W tym przypadku dla mnie za mało było kryminału w kryminale. Brakło mi brakowało mi tego napięcia, nieprzewidywalności i zagadki. Ja wiem, że nie mogę oczekiwać nie wiadomo czego po fabule toczącej się w latach 30., no ale wybaczcie - kryminał ma być jednak kryminałem, a nie zapiskiem rozterek prowincjonalnego policjanta i toczącym się gdzieś w międzyczasie śledztwie. 

Możliwe, że takie, a nie inne poprowadzenie fabuły przez autora może wynikać z jego zamiłowania do twórczości Umberto Eco, co by nieco wyjaśniało konstrukcję powieści. Nie wiem czy Pan Bochus czerpał inspirację z "Imienia róży" czy nie, ale pewne skojarzenia nasuwają się przez poszczególne wątki. Jednak autorowi "Czarnego manuskryptu" jeszcze dużo brakuje do kunsztu Mistrza.