Flamenco to bez wątpienia najważniejsze zjawisko w muzyce i kulturze Hiszpanii, a zarazem najbardziej określone w tym sensie, że duże znaczenie ma w nim przynależność rasowa (Cyganie/ nie – Cyganie). Mapa flamenco pokrywa część Madrytu, Estremadury i Lewantu, choć ten gatunek muzyczny związany jest przede wszystkim z Andaluzją. O miejsce i sposób narodzin flamenco toczą spór Sewilla i Kadyks, najważniejszy ośrodek tej muzyki. W każdym razie reguły flamenco powstały w XIXw., a klasyczny repertuar obejmuje ponad 60 pieśni i tańców. Są wśród nich zarówno utwory solowe, jak i dla większej liczby wykonawców, z towarzyszeniem instrumentalnym oraz a cappella. Wyrażają one prawie zawsze uczucia smutku i cierpienia.
Obecnie występuje kilku dobrych śpiewaków i fantastycznych gitarzystów, a choć przemysł fonograficzny nie zwraca na nich zbytniej uwagi, można kupić albumy zarówno dawniejszych mistrzów, jak i wykonawców współczesnych. Tych pierwszych spotyka się w wielu antologiach flamenco i na osobnych płytach.
Do współczesnych gitarzystów należą przede wszystkim Paco de Lucía, Manolo Sanlúcar, Habichuelas, Tomatito, Paco Cepero, Gerardo Núñez, Enrique de Melchor, Vicente Amigo i Rafael Riqueni.
 |
| Paco de Lucia |
Wśród śpiewaków najważniejszą i najpopularniejszą postacią ostatnich lat był zmarły w 1992 r. Camerón de la Isla. Poniósł on cante jondo , wirtuozowski „głęboki śpiew”do rangi nowej sztuki. Towarzyszył mu Paco de Lucía, a później Tomatito
Inni wokaliści na których należy zwrócić uwagę to m.in.: Enrique Morente, El Cabrero, Juan Peña El Lebrijano, Sorderas, Fosforito, José Menese, Carmen Linares oraz Fernanda i Bernarda de Utera.
Enrique Morente- En un sueño viniste
Nie należy też zapominać o tancerzach, których sztuka stanowi ważny element kultury flamenco. Czołowymi postaciami są tu: Antonio Gades i Cristina Hoyos, gwiazdy z Krwawego wesela i Czarodziejskiej miłości Carlosa Saury, choć madrycka szkoła flamenco wydała dziesiątki równie wspaniałych artystów.
Antonio Gades i Cristina Hoyos
Najsłynniejszym spośród muzyków flamenco jest Paco de Lucía, który pod koniec lat 70. nadał tej sztuce zupełnie nowe brzmienie, zapożyczając elementy i instrumenty jazzowe, co wywołało oburzenie purystów.W latach 80. dołączyli do niego inni nowatorzy.
Lolé i Manuel odnieśli wielki sukces unowocześniając brzmienie flamenco i poszerzając klasyczny repertuar o nowe, oryginalne pieśni. Jorge Pardo, podobnie jak Paco de Lucía, zwrócił się w stronę jazzu. Salvador Tavora i Mario Maya wystawili spektakle z wykorzystaniem motywów flamenco, a Enrique Morente i Juan Peña El Lebrijano współpracowali z orkiestrami andaluzyjskimi z Maroka, wykazując mało oryginalną jednolitość stylistyczną.
Video Promoción 'Carmen de Salvador Távora
Pojawiały się również elementy rocka i bluesa. Zespoły Ketama i Pata Negra są prekursorami nuevo flamenco, odmiany która pojawiła się w latach 90., kojarzącej się przede wszystkim z wytwórnią Nuevos Medios i madryckim klubem Revolver. Najciekawsze zespoły i wokaliści tego stylu to m.in. La Barbería del Sur (u których pobrzmiewają elementy salsy), Aurora (z dodatkiem rumby), Wili Giménez i Raimundo Amador. Radio Tarifa to trzech intrygujących muzyków z Andaluzji, łączacych brzmienie flamenco z muzyką arabską i pop.
Ketama-Corazón Loco
La Barberia Del Sur - No se vivir
źródło: praktyczny przewodnik, Hiszpania część wschodnia, wyd. Pascal.
Komentarze
Prześlij komentarz