J. Kopińska, "Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadetcie"

"Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadetcie?" to publikacja, która "chodziła" za mną bardzo długo. Opisuje ona sprawę ośrodka wychowawczego w Zabrzu prowadzonego przez siostry boromeuszki. Nie spodziewałam się łatwej lektury, jednak to czego dowiedziałam się z tej książki przeszło moje najśmielsze wyobrażenia. 

Nie wiem na ile znacie sprawę, ale w ośrodku prowadzonym przez siostry było 8 (słownie osiem) wychowawczyń na kilkadziesiąt dzieci, które miały prawo być przepracowane i znerwicowane, ponieważ praca w domu dziecka nie należy do łatwych. Jednak zbyt mała liczba wychowawczyń w stosunku to dzieci to najmniejsze z przewinień sióstr, bo to w ich kwestii było zwiększyć liczbę wychowawców lub nie przyjmować dzieci ponad stan. Okazuje się bowiem, że codziennością w tej placówce było znęcanie się nad dziećmi, bicie ich (nieraz do krwi i/lub nieprzytomności, łamanie kości i wyrywanie garściami włosów - również do krwi), zmuszanie do jedzenia - dzieci musiały zjeść wszystko niezależnie od tego czy coś lubiły czy nie, a jeżeli zwymiotowały przy jedzeniu to wychowawczynie kazały im jeść wymiociny. Do tego dochodziło obarczanie dzieci zbyt dużymi obowiązkami (np. sprzątaniem wszystkich pokoi, praniem skarpetek wszystkich wychowanków itp.) Poza tym w tym ośrodku panowało przyzwolenie na przemoc i gwałty na młodszych dzieciach. W placówce, która powinna dać i tak trudnym dzieciom chociażby podstawowe poczucie bezpieczeństwa i zapewnić podstawowe potrzeby na poziomie humanitarnym, na porządku dziennym była przemoc fizyczna i psychiczna. No bo jak można wyzywać 3 czy 4roletnie dziecko i wyrywać mu włosy aż do krwi? 

Wybaczcie, że zdradzam Wam, aż tak dużo szczegółów z książki, ale podchodzę do niej bardzo emocjonalnie. Chociażby dlatego, że sama jestem pedagogiem, który jakiś czas pracował w domu dziecka. Doskonale wiem jak człowiek się przejmuje tymi dziećmi i stara im się coś włożyć do głów, a to przecież to nie są łatwe i wdzięczne do pracy dzieci... Świetnie pamiętam zmiany podczas których moja grupa miała zły dzień (wtedy ciężko było ich opanować), albo miałam tyle zajęć, że pod koniec popołudniowej zmiany niemalże spałam na siedząco wykończona fizycznie i psychicznie. Zatem nikt mi nie wmówi, że nie wiem jaka to trudna praca, bo doskonale to wiem. Jednak nie wyobrażam sobie, żebym miała pobić wychowanka, albo pozwalać na to, żeby któryś był tak bardzo wykorzystywany przez starszych kolegów, jak w placówce w Zabrzu. Dlatego też nie rozumiem jak te siostry mogły pozwalać na to wszystko, ukrywać to, a w dodatku nie widziały nic złego w swoim postępowaniu, bo przecież te dzieci mają zło w genach, którego nie da się wyplenić, więc po co cokolwiek robić? Najtragiczniejsze jest to, że przez wiele lat nikt nic nie robił, żeby cokolwiek się zmieniło w tej sprawie chociaż były sygnały, że coś jest nie tak - ale albo nikt nie chciał się wychylać i szlajać się później po sądach, aby składać zeznania, albo nie mógł w to uwierzyć. I szczerze? Samej ciężko było mi uwierzyć w to, że w takiej placówce, w naszych czasach mogą dziać się rzeczy, które się nie mieszczą w głowie. Nie umiem zrozumieć krat w oknach, zamykania chłopców we wspólnej sali na klucz od zewnątrz (zostawiając wiadro na odchody) i izolowania ich od świata zewnętrznego oraz pozwalania na gwałty i niesamowity ogrom przemocy fizycznej i psychicznej wśród wychowanków... Jednak chyba najbardziej szokuje mnie to, że ta placówka nie miała żadnego nadzoru ze strony urzędów (np. Urzędu Miasta), a jak miała to była to kontrola na żenującym poziomie... Chcę, żebyście mieli świadomość, że ten ośrodek był finansowany bodajże z UM, a urząd wcale nie rozliczał do z tego jak te fundusze były wykorzystywane. 

Ktoś może powiedzieć, że ta publikacja to kolejny atak na Kościół Katolicki. Jednak moim zdaniem ta pozycja jest całkiem rzetelnie napisana tym bardziej, że informacje w niej zawarte są do sprawdzenia. Ilość krzywdy, które wyrządziły te skrzywione kobiety nie mieści mi się w głowie, ponieważ te dzieci nawet po wyjściu z ośrodka nie wiedzą tego co jest dobre, a co złe i chociażby w pedofilii czy morderstwach nie dopatrują się niczego niegodziwego... Normalnie, aż nóż mi się otwiera jak pomyślę o tych wszystkich osobach, które mogły sobie ułożyć życie na przyzwoitym poziomie, a zostały przestępcami ze skrzywioną psychiką, których zrobiły z nich siostry. 

Komentarze