Dziewczynka, która widziała zbyt wiele - subiektywna opinia.

Ostatnio nakładem wydawnictwa Prószyński i S-ka ukazała się książka zatytułowana "Dziewczynka, która widziała zbyt wiele". Ja miałam szansę już ją przeczytać. Co o niej myślę dowiecie się za chwilę, ale zacznijmy od początku:

Od Wydawcy: 

 Ile można poświęcić dla ukochanej osoby?

Aaron i Ania są dla siebie całym światem. Kiedy ich matka zaczyna chorować, trafiają pod opiekę ciotki. Jej dom, który dziewczynka pamięta jako niezwykle piękny, wypełniony sztuką i antycznymi meblami, staje się miejscem przemocy i dramatycznej walki. Kto ochroni rodzeństwo, gdy wszystkie granice zostaną przekroczone? Czy dziecięca wyobraźnia Ani pozwoli jej zapomnieć o wydarzeniach w zamkniętym pokoju? Czy Aaronowi uda się ochronić swoją siostrę?

Ode mnie:

Jak wielu z Was pewnie wie studiowałam pedagogikę nie tylko z przyczyn osobistych, ale również dlatego, że chciałam się dowiedzieć jak można pomagać dzieciom, które doświadczają trudnych sytuacji w swoim życiu. Chciałam również móc to robić, co zresztą było mi dane przez jakiś czas. Z ciekawością więc sięgnęłam po wyżej wymienioną książkę, chociażby z tego powodu, żeby zobaczyć jak można pisać o takich rzeczach językiem innym niż naukowy. Muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem tego jak dobrze Pani Małgorzata zbudowała postacie w tej powieści. Czytając tą książkę miałam wrażenie, że ta historia mogłaby być prawdziwa. Jednakże podczas lektury tej powieści nie mogłam się powstrzymać od zawodowego spojrzenia na sytuacje i mimo poruszających momentów w historii były prześwity. Dziwiło mnie przede wszystkim to jak łatwo kobieta z zajęć twórczego pisania dawała się zwodzić i grać na swoich emocjach; a to, że psycholog szkolna nie zaczęła współpracować z kimś z zewnątrz też wydawało mi się co najmniej podejrzane. Im bardziej zagłębiałam się w historię tym bardziej miałam wrażenie, że kadra ze szkoły Ani, albo Aarona mogła wiele zmienić w ich sytuacji. Wiem z doświadczenia, że jeżeli uczeń ma jakieś widoczne znaki tego, że coś jest nie tak to pierwsze co to "w ruch" idzie konsultacja z pedagogiem/psychologiem szkolnym, a później w razie potrzeby są podejmowane odpowiednie działania. W każdym bądź razie nie pozostawia się dziecka samemu sobie. Chcę wierzyć, że autorka chciała pokazać, że często nieudolność szkolnictwa sprawia, że dzieci i młodzież zostają w beznadziejnej sytuacji, która rzutuje na ich dalsze życie. Jednak moim zdaniem nie do końca jej się to udało, mimo tego, że zapewne często grono pedagogiczne w różnych placówkach zawodzi, to jakoś nie chce mi się wierzyć, że aż tak jak na to wychodzi w książce. Chociaż może mam jeszcze zbyt wyidealizowaną wersję mojego środowiska zawodowego. Poza tym kolejną rzeczą do której musiałam się jakoś przyzwyczaić to były zmiany w narracji z trzecioosobowej na pierwszoosobową i retrospekcje, co utrudniało mi czytanie książki.
Jednak nie można jednoznacznie określić, że ta książka jest całkiem zła - bo nie jest, ale nie porwała mnie tak jakby mogła to zrobić. Po dopracowaniu kilku rzeczy na prawdę mogłaby być niesamowita. Jednak cenie ją, za to, że zwraca uwagę na tak trudny temat i moim zdaniem może sprawić, że osoby pracujące z dziećmi i młodzieżą będą zwracać większą uwagę na swoich podopiecznych. Muszę powiedzieć, że czymś co dodatkowo przemawia za tą książką to, to, że wzbudziła zainteresowanie mojej mamy, która ze względu na obowiązki zawodowe nie ma zbyt wiele czasu na czytanie książek. Jednak kiedy poszłam do sklepu zostawiając książkę gdzieś na widoku, po powrocie zastałam moją mamę właśnie z tą książką w ręku. Dla mnie to jest pewien wyznacznik tego czy warto sięgnąć po książkę, bo moją mamę musi coś bardzo zainteresować (jeżeli nie ma urlopu), żeby sięgnęła po daną książkę w natłoku obowiązków. Zapewne niebawem "Dziewczynka, która widziała zbyt wiele" trafi w ręce mojej mamy i szczerze mówiąc jestem ciekawa jej zdania.